Baner

O nas

Witamy

Chcę państwu zaprezentować naszą stronę internetową Hodowli Psów Rasowych – Serce Domu, która znajduję się w Pisarach(25 kilometrów od Krakowa ). Nasza Hodowla dopiero powstała pierwszym psem w naszej hodowli jest Berneński pies pasterski . Będziemy Dążyć do tego aby każdy szczeniak wyjeżdżający z naszej hodowli miał nie tylko doskonały rodowód ale przede wszystkim zdrowie.

W naszym domu mieszka również owczarek niemiecki 12 letni, jest ona dobrą nauczycielką dla naszego berneńczyka, nauczyła ją pływania, czy podawania piłki. Poza psami w naszym ogrodzie mieszkają papugi, ryby, zatem nasze psy nauczyły się przez to tolerancji wobec drugiego zwierzaka.

Mam nadzieję, że kolejne lata  przyniosą jeszcze większe sukcesy wystawowe i hodowlane, a szczeniaki z przydomkiem Serce Domu będą godnie reprezentowały nas na ringach. Pragnę podziękować wszystkim hodowcom i sędziom kynologicznym, którzy udzielili mi wielu cennych wskazówek. 

Dariusz Chodacki

O rasie

Berneński pies pasterski

Jedna z ras psów, należąca do sekcji szwajcarskich psów pasterskich.

Berneński pies pasterski jest mocny, duży, lecz nie ociężały. Długi ogon, bujnie owłosiony, trzymany jest nisko podczas spoczynku, uniesiony nie powinien sięgać powyżej linii grzbietu. Ciemnobrązowe oczy są owalne. Uszy osadzone wysoko swobodnie opadają wzdłuż policzków.

Wzorzec FCI nr 45

Kraj pochodzenia:Szwajcaria

Data publikacji obowiązującego wzorca: 25.05.2003

Przeznaczenie:
Pierwotnie pies stróżujący, zaganiający i pociągowy w wiejskich zagrodach w Kantonie Berna, dzisiaj także pies rodzinny i wielostronny pies pracujący.

Klasyfikacja FCI:
Grupa II, Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 3 Szwajcarskie psy pasterskie.
Nie podlegają próbom pracy

Rys historyczny

Berneński Pies Pasterski jest psem wiejskim o starym rodowodzie, wykorzystywanym u podnóża Alp, w części Wyżyny Szwajcarskiej i w okolicach Berna jako pies stróżujący, pociągowy i zaganiający. Jego pierwotna nazwa Durrbachler pochodzi od zajazdu i gospody Duerrbach koło Riggisbergu, gdzie ten długowłosy, trójbarwny pies podwórzowy był szczególnie chętnie trzymany.
W latach 1902, 1904 i 1907 psy te zostały pokazane na wystawach i kilku hodowców z Burgdorfu postanowiło w listopadzie 1907 roku zorganizować się w celu hodowli w czystości rasy. Założyli oni Szwajcarski Klub Duerrbachlera i opracowali wzorzec rasy. W roku 1910 na wystawie w Burgdorf, na którą wielu okolicznych mieszkańców przyprowadziło swoje psy, zaprezentowano 107 Duerrbachlerów.
Od tej chwili rasa, określana teraz, w nawiązaniu do pozostałych ras szwajcarskich ras pasterskich, jako Berneński Pies Pasterski, zyskała sobie szybko przyjaciół w całej Szwajcarii a wkrótce potem również w sąsiadujących Niemczech. Dzisiaj Berneński Pies Pasterski, dzięki swojemu atrakcyjnemu trójbarwnemu umaszczeniu i zdolnością przystosowywania się jest znanym i cenionym na całym świecie psem rodzinnym.

Wygląd

Budowa

Głowa „berneńczyka” z widocznym rozmieszczeniem znaczeń na sierści

Prawidłowe proporcje sylwetki psa: – stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia 9:10; – raczej krępy niż długi. Idealny stosunek wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej 2:1.

  • Głowa: mocna, proporcjonalna do całej budowy, nie za potężna.
  • Mózgoczaszka: widziana z profilu i od przodu jest lekko wypukła, słabo zaznaczona bruzda czołowa.
  • Stop: wyraźnie, ale niezbyt mocno zaznaczony, mocna, średniej długości kufa.
  • Kufa: mocna, średniej długości, grzbiet nosa prosty.
  • Fafle: przylegające, czarne.
  • Uzębienie: Kompletny, mocny zgryz nożycowy (M3 nie są brane pod uwagę). Dopuszczany jest zgryz cęgowy.
  • Oczy: ciemnobrązowe, o kształcie migdałów, o dobrze przylegających powiekach, osadzone nie za głęboko, ani nie wypukłe. Luźne powieki są wadą.
  • Uszy: średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone, lekko zaokrąglone, w stanie spoczynku płasko przylegające, przy natężonej uwadze skierowane do przodu, przy czym brzeg ucha przylega do głowy.
  • Szyja: mocna, muskularna, średniej długości.
  • Górna linia: od szyi lekko w dół, harmonijnie przechodząca w kłąb, następnie prosta, pozioma **Grzbiet: mocny i prosty, poziomy
  • Lędźwie: szerokie i mocne, widziane z góry lekko wcięte.
  • Zad: łagodnie zaokrąglony.
  • Klatka piersiowa: szeroka i głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem, o szeroko-owalnym przekroju, żebra sięgające możliwie jak najdalej do tyłu.
  • Dolna linia i brzuch: Od klatki piersiowej lekko wznosząca się ku tylnym kończynom.
  • Ogon: gęsto owłosiony, sięgający przynajmniej do stawu skokowego, w stanie spoczynku zwisający, w ruchu noszony na wysokości grzbietu lub lekko powyżej.
  • Kończyny: mocnej budowy.
  • Kończyny przednie: patrząc z przodu proste i równoległe, raczej szeroko ustawione.
  • Łopatki: długie, mocne, ustawione ukośnie, tworzące z ramieniem kąt niezbyt rozwarty, przylegające i dobrze umięśnione.
  • Łokcie: dobrze przylegające, nie odstające ani nie wykręcone do wewnątrz.
  • Przedramię: mocne, proste.
  • Śródręcze: widziane z boku prawie prostopadłe do podłoża, mocne, widziane z przodu stanowi proste przedłużenie przedramienia.
  • Łapy: krótkie, zaokrąglone i zwarte, palce dobrze wysklepione, nie wykręcone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
  • Kończyny tylne: patrząc od tyłu ustawione równolegle, nie za wąsko.
  • Udo: dość długie, szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
  • Podudzie: długie, tworzące z udem wyraźny kąt.
  • Staw kolanowy: wyraźnie kątowany.
  • Staw skokowy: mocny i dobrze kątowany.
  • Śródstopie: Prawie prostopadłe, ostrogi muszą być usunięte, z wyjątkiem krajów, gdzie operacyjne usuwanie ostróg jest zabronione.
  • Stopa: lekko wysklepiona, mniej niż łapa nie skręcona ani do środka ani na zewnątrz.

Szata i umaszczenie

Szata: włos: długi, błyszczący, prosty lub lekko sfalowany. Umaszczenie: kruczoczarna maść podstawowa z ciemnym brązowo-czerwonym podpalaniem na policzkach, nad oczami, na wszystkich czterech kończynach i na klatce piersiowej, z białymi znaczeniami według wzoru: czysto biały, symetryczny rysunek na głowie: biała strzałka, która się rozszerza symetrycznie w kierunku nosa, tworząc białe znaczenie na kufie.

Strzałka na czole nie powinna zachodzić na brązowe plamy nad oczami, a białe znaczenie na kufie powinno sięgać najwyżej do kącików warg. Białe, umiarkowanie szerokie znaczenie przechodzące z podgardla na klatkę piersiową. Pożądane: białe łapy, biały koniec ogona, tolerowane: mała, biała plama na karku, mała , biała plama przy odbycie.

Zachowanie i charakter

Psy tej rasy są łagodne i przyjazne w stosunku do ludzi. Tolerują dzieci i są wobec nich ostrożne, cierpliwe i opiekuńcze. Nie są agresywne w stosunku do gości, przechodniów czy innych zwierząt. Mimo to posiadają instynkt stróża – zaniepokojone alarmują. Wymagają bliskiego kontaktu z człowiekiem, a pozbawione otoczenia ludzi stają się lękliwe. Potrzebują sporo ruchu.

Użytkowość

Berneński pies pasterski obecnie jest hodowany jako pies rodzinny, pełni też rolę stróża. Sprawdza się w terapii chorych, pracuje z osobami niepełnosprawnymi. Nadaje się do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego i ratowniczego – lawinowego oraz gruzowego. Ze względu na swoją wagę rzadko startuje w konkursach na sprawność i zwinność (agility), ale może brać udział w konkursach posłuszeństwa (obedience).

Wielkość:
Psy: wysokość w kłębie 64 – 70 cm. (wzrost idealny 66 – 68 cm.)
Suki: wysokość w kłębie 58 – 66 cm. (wzrost idealny 60 – 63 cm.)
Wady:
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa

  • niepewny charakter
  • delikatny kościec
  • nierówne ustawienie siekaczy, jeśli jest zachowany prawidłowy zgryz
  • brak innych zębów niż najwyżej dwóch (P1) (M3) nie są brane pod uwagę
  • szata: wyraźnie skręcony włos
  • błędy w umaszczeniu:
  • brak białych znaczeń na głowie
  • za szeroka strzałka i/lub białe znaczenie na kufie sięgające poza kąciki warg
  • biały kołnierz
  • duża biała plama na karku (o średnicy przekraczającej 6 cm.)
  • duża biała plama przy odbycie (o średnicy przekraczającej 6 cm.)
  • białe znaczenia na przednich kończynach, które wyraźnie sięgają poza środek śródręcza
  • rażąco asymetryczny rysunek na głowie i Klatce piersiowej
  • czarne plamy i pasma na białym rysunku klatki piersiowej
  • nieczysta biel (silne plamy pigmentowe)
  • brązowe lub czerwone przesianie czarnej maści podstawowej

Wady wykluczające:

  • agresywność, lękliwość, wyraźna płochliwość
  • rozszczepiony nos
  • przodozgryz, tyłozgryz , zgryz przemienny
  • jedno lub dwa niebieskie oczy lub oczy z niebieskimi plamkami
  • entropium, ektropium
  • zakręcony lub załamany ogon
  • krótki lub szorstki włos

Bishon Frisé

Wzorzec FCI nr 215

Kraj pochodzenia: Francja / Belgia.
Data publikacji obowiązującego wzorca: 10.01.1972.

Grupa: Psy do towarzystwa.

Klasyfikacja FCI:
Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 1 Bichony i rasy pokrewne.
Nie podlegają próbom pracy.

Wrażenie ogólne:
radosny i figlarny piesek; żwawy chód;
kufa średniej długości; sierść długa, korkociągowato skręcona i bardzo miękka, przypominająca futro kozy mongolskiej. Głowa noszona dumnie i wysoko; oczy ciemne, wesołe i pełne wyrazu.

Wygląd

Głowa harmonizująca z tułowiem.

Okolica mózgoczaszki: Czaszka raczej płaska, lecz sprawiająca wrażenie okrągłej za sprawą okrywy włosowej. Dłuższa, niż kufa.
Stop: słabo zaznaczony.

Okolica twarzoczaszki:

  • Nos: zaokrąglony, czarny, o delikatnej strukturze, lśniący.
  • Kufa: nie może być gruba ani ciężka, nie może jednak być wąska.
  • Bruzda między łukami brwiowymi słabo widoczna.
  • Wargi: delikatne, raczej cienkie, jednakże mniej, niż u schipperke; górna warga opada tylko na tyle, by zakrywać dolną, nigdy jednak nie może być ciężka lub obwisła. Wargi zwykle czarne aż po kąty wargowe. Dolna warga nie może być ciężka, ani widoczna, nie może także być delikatna, ani odsłaniać błon śluzowych, gdy pysk jest zamknięty.
  • Szczęka i żuchwa oraz zęby: zgryz nożycowy, tzn. siekacze żuchwy zachodzą na siekacze szczęki, tak, że ich przednia ściana opiera się lekko o tylną ścianę górnych siekaczy.
  • Policzki: płaskie i niezbyt umięśnione.
  • Oczy: ciemne, z jak najciemniejszymi obwódkami, raczej okrągłego kształtu, nie w kształcie migdałów. Nie mogą być osadzone skośnie. Wesołe, niezbyt duże, nie ukazujące białkówek. Nie aż tak duże ani wypukłe jak u gryfonika brukselskiego czy pekińczyka. Oczodół nie może być płytki; gałka oczna nie może nadmiernie wystawać.
  • Uszy: zwisające, obficie okryte delikatną, skręconą, długą sierścią; ustawione nieco do przodu, gdy pies nasłuchuje, lecz w taki sposób, że przednia krawędź dotyka czaszki i nie odstaje ukośnie. Płat ucha nie może – jak w przypadku pudli – sięgać nosa, lecz do połowy długości kufy. Uszy są jednak delikatniejsze i nie aż tak szerokie, jak u pudli.

Szyja:
Dość długa, noszona wysoko i dumnie. Łukowata i węższa przy czaszce, rozszerza się stopniowo i łagodnie przechodzi w obręcz barkową. Jej długość stanowi w przybliżeniu 1/3 długości tułowia (proporcja 11 cm : 33 cm u psa o wzroście 27 cm); szczyt łopatek traktuje się jako podstawę.

Tułów:

  • Lędźwie: szerokie i dobrze umięśnione; lekko wysklepione.
  • Zad: lekko zaokrąglony.
  • Klatka piersiowa: dobrze rozwinięta ; mostek wyraźnie zaznaczony; żebra rzekome zaokrąglone, nie kończące się gwałtownie; raczej głęboka.
  • Słabizny: dobrze podciągnięte; skóra delikatna i nie luźna, dająca wrażenie elastyczności.


Ogon:
Osadzony nieco niżej linii grzbietu, niż u pudla. Zwykle noszony jest wysoko i wdzięcznie zagięty, noszony w linii kręgosłupa.
Nie może być zakręcony ani cięty; nie może dotykać grzbietu, jednakże obfity włos ogona może opadać na grzbiet.

Kończyny

  • Kończyny przednie: widziane z przodu, przednie łapy zupełnie proste i prostopadłe ; delikatny kościec.
  • Łopatka: dość ukośna, nie wystająca, sprawiająca wrażenie, iż jest tej samej długości, co kość ramieniowa, a więc ma ok. 10 cm.
  • Ramię: nie odstaje od tułowia.
  • Łokcie: nie odstające.
  • Śródręcze: krótkie. Widziane z przodu – proste; z profilu – bardzo nieznacznie ukośne.
  • Kończyny tylne: szeroka miednica.
  • Uda: szerokie i muskularne; ukośne.
  • Stawy skokowe: bardziej ukątowane, niż u pudla.
  • Łapy: mocne. Preferowane czarne pazury, choć jest to trudno osiągalny ideał.

Skóra:
Preferowana ciemna pigmentacja skóry pod białą szatą; genitalia pigmentowane są na czarno, niebieskawo lub beżowo.

Szata:

  • Sierść: delikatna, jedwabista. Bardzo luźne, korkociągowate loki, przypominające futro kozy mongolskiej. Nie może leżeć płasko, ani też być sznurowata. Długość 7-10 cm.
  • Pielęgnacja: można prezentować psa z nieznacznie skorygowaną szatą łap i kufy.
  • Maść: czysto biała.


Wymiary:
Wysokość w kłębie nie powinna przekraczać 30 cm; niewielki wzrost psa jest cechą pożądaną.

Wady:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. Odnosi się to również do:

  • lekkiego tyłozgryzu i przodozgryzu;
  • płasko leżącej, falistej, sznurowatej lub zbyt krótkiej szaty;
  • pigmentacji skóry przechodzącej na szatę i tworzącej rude łaty.

Wady dyskfalifikujące

  • różowy nos.
  • cieliste wargi.
  • prognatyzm (tyłozgryz -przodozgryz) rozwinięty w takim stopniu, że siekacze nie stykają się.
  • jasne oczy.
  • ogon zawinięty lub skręcony spiralnie.
  • czarne plamy na szacie.

UWAGA:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.